Adı Uğurdu
Adil Okay
Adı Uğur’du. 5 C öğrencisi.
Daha cinsiyetinin farkına varacak yaşa gelmemiş, 11 yaşında bir çocuktu. Benim, senin, onun oğlunun yaşında; kaderi benzemesin derler ya. Bu topraklarda yaşıyorsanız, Uğur’un kaderi sizin çocuğunuzun da kaderi olabilir.
Uğur’un annesi ağıt yakarken, susanlara, tepki vermeyenlere, katillere, suç ortaklarına beddua ederse haklıdır; oğlunuzun kaderi Uğur’umun kaderi olsun derse.
Cinnet halidir bu.
Doğu’nun intikam geleneği erkekler arasında olduğu için, Allaha havale edecektir Uğur’un annesi, katilleri, katillerden hesap sormayanları. Ve ağız dolusunca beddua edecektir.
Siz etmez miydiniz?
Susar mıydınız yoksa?
Sustuğunuz zaman suç ortağı olursunuz ve susanların çoğaldığı bir ülke onurunu kaybeder. Yeni çocukların öldürülmesini engellemek için sokaklara dökülecek insan kalmaz. Sıra size geldiğinde şaşarsınız yalnızlığınıza.
Bir akşam üstü, Mardin’in Kızıltepe ilçesinde bir baba ve oğul polisler tarafından ‘terörist sanılarak’ kurşuna dizildi.
Çocuk Uğur’un ayağında terlikleri, ellerinde babasının kamyonuna taşıdığı battaniye vardı. O küçük çocuk ellerini dört mermi parçaladı önce. Ne olduğunu anlayamadı. Bir an babasından yardım ister gibi baktı, sonra göğsüne dört kurşun daha saplandı. Dizlerinin üzerine düşmeden önce geriye döndü, son olarak evlerine baktı annesini görmek umuduyla ve sırtına dört kurşun daha.
Parçalandı küçük Uğur, zalim kurşunlarıyla.
Devletin güvenlik ve şefkat kurumları, ‘güvenlik ve şefkati’ kendi evlerinde, eşlerine, çocuklarına bırakıp gelmişlerdi.
Uğur’un payına, polislerin soğuk mermileri düştü.
Çocuğum, çocuğunuz yaşındaki Uğur, babasının yanında, ayağında terlikleriyle son nefesini verdi. Babası ölmeseydi, ‘Uğur’um öleceğine, ben ölseydim keşke’ der, saklardı gözyaşlarını.
Uğur’un annesi, öksüz kalan çocuklarına sarılarak Kürtçe ağıtlar yakıyor şimdi. Biz de Türkçe ağıtlar yakalım.
Filistin’de öldürülen çocuklar için üzülüyoruz. Felluce kalbimizi yakıyor. Elimizden gelse ABD ve İsrail’i bir kaşık suda boğacağız.
Katil ABD, katil İsrail diye slogan atıyoruz.
Ya Uğur’un, Uğur’ların katilleri.
‘Terörist sanılarak’ kurşuna dizilen küçük çobanı anımsıyor musunuz? Ve diğerlerini.
Kafanızı çıkarın kumdan. Yüzleşin gerçeklerle. Demokratlığınız sadece Batı’da kalmasın. Sizin de Uğur’unuz, canınız, cananınız öldürülebilir. Sizi koruması için vergilerinizle maaşlarını ödediğiniz güçler, yarın sizin de çocuğunuzu ‘yanlışlıkla’ katledebilir.
‘Doğu’yu güvenlik güçlerine teslim ettik’ deyip rahat uyumaya çalışmamız ne Doğu’yu, ne bizi kurtarmıyor. Kurtarmaz.
Doğu’da ‘bu cennet vatanın’ bir parçası değil mi?
Uğur kimilerinin deyimiyle ’Türk vatandaşı’, kimilerine göre ’Türkiyeli’ değil miydi?
Çocukların vatanı, cinsiyeti olmaz demiyor muyuz?
Uğur, resmi makamların tabiriyle ‘düşük yoğunluklu savaş’ın sürdüğü top-raklarda doğmuş, büyümüştü. Kırılgan barış ortamında, ilköğretimine devam ediyor, adı ilçe olan köylerinde toz-toprak, mermi-mayın arasında arkadaşlarıyla oyunlar oynuyordu.
Oğlan çocuğuydu; babasının gizli tercihi.
Doğuda oğlan çocukları babalar için iftihar konusudur.
Ama o, iftiharla kucaklanan oğlan çocuklarını, açlık bekliyor doğuda.
Adaletsizlik bekliyor.
‘Öteki’ olmak bekliyor.
Bir akşam üstü, babasının kollarında, evinin önünde kurşuna dizilmek bekliyor.
Kinle, intikam duygularıyla büyümek bekliyor.
Siz sustuğunuz sürece.
Biz sustuğumuz sürece.
Adil Okay
Adı Uğur’du. 5 C öğrencisi.
Daha cinsiyetinin farkına varacak yaşa gelmemiş, 11 yaşında bir çocuktu. Benim, senin, onun oğlunun yaşında; kaderi benzemesin derler ya. Bu topraklarda yaşıyorsanız, Uğur’un kaderi sizin çocuğunuzun da kaderi olabilir.
Uğur’un annesi ağıt yakarken, susanlara, tepki vermeyenlere, katillere, suç ortaklarına beddua ederse haklıdır; oğlunuzun kaderi Uğur’umun kaderi olsun derse.
Cinnet halidir bu.
Doğu’nun intikam geleneği erkekler arasında olduğu için, Allaha havale edecektir Uğur’un annesi, katilleri, katillerden hesap sormayanları. Ve ağız dolusunca beddua edecektir.
Siz etmez miydiniz?
Susar mıydınız yoksa?
Sustuğunuz zaman suç ortağı olursunuz ve susanların çoğaldığı bir ülke onurunu kaybeder. Yeni çocukların öldürülmesini engellemek için sokaklara dökülecek insan kalmaz. Sıra size geldiğinde şaşarsınız yalnızlığınıza.
Bir akşam üstü, Mardin’in Kızıltepe ilçesinde bir baba ve oğul polisler tarafından ‘terörist sanılarak’ kurşuna dizildi.
Çocuk Uğur’un ayağında terlikleri, ellerinde babasının kamyonuna taşıdığı battaniye vardı. O küçük çocuk ellerini dört mermi parçaladı önce. Ne olduğunu anlayamadı. Bir an babasından yardım ister gibi baktı, sonra göğsüne dört kurşun daha saplandı. Dizlerinin üzerine düşmeden önce geriye döndü, son olarak evlerine baktı annesini görmek umuduyla ve sırtına dört kurşun daha.
Parçalandı küçük Uğur, zalim kurşunlarıyla.
Devletin güvenlik ve şefkat kurumları, ‘güvenlik ve şefkati’ kendi evlerinde, eşlerine, çocuklarına bırakıp gelmişlerdi.
Uğur’un payına, polislerin soğuk mermileri düştü.
Çocuğum, çocuğunuz yaşındaki Uğur, babasının yanında, ayağında terlikleriyle son nefesini verdi. Babası ölmeseydi, ‘Uğur’um öleceğine, ben ölseydim keşke’ der, saklardı gözyaşlarını.
Uğur’un annesi, öksüz kalan çocuklarına sarılarak Kürtçe ağıtlar yakıyor şimdi. Biz de Türkçe ağıtlar yakalım.
Filistin’de öldürülen çocuklar için üzülüyoruz. Felluce kalbimizi yakıyor. Elimizden gelse ABD ve İsrail’i bir kaşık suda boğacağız.
Katil ABD, katil İsrail diye slogan atıyoruz.
Ya Uğur’un, Uğur’ların katilleri.
‘Terörist sanılarak’ kurşuna dizilen küçük çobanı anımsıyor musunuz? Ve diğerlerini.
Kafanızı çıkarın kumdan. Yüzleşin gerçeklerle. Demokratlığınız sadece Batı’da kalmasın. Sizin de Uğur’unuz, canınız, cananınız öldürülebilir. Sizi koruması için vergilerinizle maaşlarını ödediğiniz güçler, yarın sizin de çocuğunuzu ‘yanlışlıkla’ katledebilir.
‘Doğu’yu güvenlik güçlerine teslim ettik’ deyip rahat uyumaya çalışmamız ne Doğu’yu, ne bizi kurtarmıyor. Kurtarmaz.
Doğu’da ‘bu cennet vatanın’ bir parçası değil mi?
Uğur kimilerinin deyimiyle ’Türk vatandaşı’, kimilerine göre ’Türkiyeli’ değil miydi?
Çocukların vatanı, cinsiyeti olmaz demiyor muyuz?
Uğur, resmi makamların tabiriyle ‘düşük yoğunluklu savaş’ın sürdüğü top-raklarda doğmuş, büyümüştü. Kırılgan barış ortamında, ilköğretimine devam ediyor, adı ilçe olan köylerinde toz-toprak, mermi-mayın arasında arkadaşlarıyla oyunlar oynuyordu.
Oğlan çocuğuydu; babasının gizli tercihi.
Doğuda oğlan çocukları babalar için iftihar konusudur.
Ama o, iftiharla kucaklanan oğlan çocuklarını, açlık bekliyor doğuda.
Adaletsizlik bekliyor.
‘Öteki’ olmak bekliyor.
Bir akşam üstü, babasının kollarında, evinin önünde kurşuna dizilmek bekliyor.
Kinle, intikam duygularıyla büyümek bekliyor.
Siz sustuğunuz sürece.
Biz sustuğumuz sürece.
0 yorum:
Yorum Gönder